Sevdiğim Şiirler

Sonra belki çay içeriz. şansımız varsa yağmur da yağar.
damlalara huzur yüklemece oynarız.
benim damlam seninkini alnından öper.
güzel şeyler olur belki. 
sen gel bence..
LALE MÜLDÜR



ÖMÜR
Farkında olmalı insan...
Kendisinin, hayatın, olayların, gidişatın farkında olmalı. 
Farkı fark etmeli, fark ettiğini de fark ettirmemeli bazen...
Bir damlacık sudan nasıl yaratıldığını fark etmeli.
Anne karnına sığarken dünyaya neden sığmadığını ve en sonunda bir metre karelik yere nasıl sığmak zorunda kalacağını fark etmeli.
Şu çok geniş görünen dünyanın, ahirete nispetle anne karnı gibi olduğunu fark etmeli.
Henüz bebekken 'Dünya benim!' dercesine avuçlarının sımsıkı kapalı olduğunu, ölürken de aynı avuçların 'her şeyi bırakıp gidiyorum işte!' dercesine apaçık kaldığını fark etmeli.
Ve kefenin cebinin bulunmadığını fark etmeli. Baskın yeteneğini fark etmeli sonra.
Azrail'in her an sürpriz yapabileceğini, nasıl yaşarsa öyle öleceğini fark etmeli insan
Hayvanların yolda, kaldırımda, çöplükte ama kendisinin güzel hazırlanmış mükellef bir sofrada yemek yediğini fark etmeli.
Yaratılmışların en güzeli olduğunu fark etmeli ve ona göre yaşamalı.
Gülün hemen dibindeki dikeni, dikenin hemen yanı başındaki gülü fark etmeli.
Evinde kedi, köpek beslediği halde çocuk sahibi olmaktan korkmanın mantıksızlığını fark etmeli.
Eşine 'seni çok seviyorum!' demenin mutluluk yolundaki müthiş gücünü fark etmeli.
Dolabında asılı 25 gömleğinin sadece üçünü giydiğini ama arka sokaktaki komşusunun o beğenilmeyen gömleklere muhtaç olduğunu fark etmeli.
Zenginliğin ve bereketin sofradayken önünde biriken ekmek kırıntılarını yemekte gizlendiğini fark etmeli.
Annesinden doğarken tertemiz teslim aldığı gırtlağını ve aşırı beslenme yüzünden sarkan göbeğini fark etmeli, fark etmeliyiz çok geç olmadan.....
Ömür dediğin üç gündür, dün geldi geçti yarın meçhuldür...
O halde ömür dediğin bir gündür, o da bugündür....

CAN YÜCEL

Gitmek unutmak değildir, sen bunu çok iyi biliyorsun.

Aklımda gözlerin varken, sen buna gitmek mi diyorsun?

CAN YÜCEL

ÖLÜMÜN YAŞAMAK OLDUĞU

Körpecik fidanlar vurulur mu ki

Göğüsler birdenbire karanfil

Güneş mi doğuyor, sabah mı

Tohum toprağı zorluyor

Daha durulur mu ki

Akdeniz adı gibi ak mı ki

Yol var ölümden öte

Yol var akan su

Hem gençlik bu

Ölümler yaşamak mı ki

Ve yaşam ince bir dal mı ki

Deli rüzgârların eğdiği

Ben sussam yüreğim susmuyor

Kurşunsa kurşun

Özgürlüğün rengi al mı ki

İBRAHİM ERGİN

..ve yaz ki Barba

dün biri geldi buraya

yağmurlu bir yaz akşamıydı gözleri

geceleri kitap okur

taş taşırdı  gündüzleri

İLHAMİ BEKİR TEZ

Gökyüzüne iz bırakan bir kuş busesi

gibisin ey yüreğime yerleşen kalabalık

Ne varlığın belli

ne yokluğun yalnızlık

HALİM YAZICI

KARA NİLÜFER

Şimdi bile

Ne zaman girse düşüme, o turunç memeli yârim,

Hâlâ o turunçlarla, yıldız yüzü ne zaman görünse

Ve alev alev vücudu

Sevda ateşiyle delik deşik

O tazecik hâli için seçtiğim güzel ne zaman girse düşüme

Karlar altında kanar yüreğim, vurur... vurur...

Şimdi bile

Lotus gözlü yârim bana dönse

Sevdayla baygın,

Yeniden uzatırdım özlemli kollarımı ona

Baldan sarhoş olmuş arıya dönerdim

Bir nilüferin özünü içerek dudağından.

Şimdi bile

Onu uzanmış görsem, gözleri açık,

Yaprakları alev alev, solgun yanına dönüp

Beni çağıran,

Sevgim bir çelenk olurdu,

Gece bizi sarardı

Günün göğsünü öpen kara saçlı bir âşık gibi.

Şimdi bile

Boş gözlerim göstersin bana, ah göstersin bana

Yitik çocuğumun bütün yüzlerini.

Ey altın halkalar,

Manolya çiçeklerinin yanaklarını okşayan

Ve siz beyazlıklar, tatlı beyazlıklar,

Üstünüze dudaklarım ne güzel yazardı

Bir daha yazmayacakları öpüşten mısralar.

Şimdi bile

Ki ölüm, kaymış gözler üstünde kırpışan

Kirpiklerinin ve aşktan harap olmuş

Sebu endamının acısını sunar,

Ve tüller arasında titreşen

Memelerinin pembe çiçeklerini, beni mest ederek.

Ateşten dudaklar ki, bir gün dudaklarımla mühürlenmiş

Beni harap edip.

Şimdi bile

Ki pazarlarda, çarşılarda anıldı derdi,

Beni candan sevmek derdi,

Altın ve gümüş için alıp satan adamcıklar,

Gözlerini ovuştururlar, ama hiçbir deniz prensi

Götürmedi iğrenç yatağına onu.

Bir tanem benim.

Setrenin omuza asılışı gibi sarılırdın bana.

Yavrucuğum.

Şimdi bile

Hâlâ hayranım o siyah gözlere, ipekli ve okşayıcı,

Hep öyle mahzun, mahzun büsbütün ve kapanmış kirpikleri

Tatlı bir gölge salan gülümser gözlere,

Ne başka bir bakıştı o.

Taptaze dudaklar deli eder beni hâlâ, o dudakların kokusu,

O büklüm büklüm saçlar, dumanların en incesi,

Narin parmaklar ve zümrüt gözlerin yeşil gülüşü.

Şimdi bile

Hatırlıyorum nasıl usulca cevap verirdin bana,

Ellerin saçlarımda, tek can olurduk ikimiz,

Ve sunardı dudakların ateşli bir hatıra bana:

Görmüştüm mehtaplı gecelerde sevişmesini

Rati rahibelerinin

Altın bir lâmbayla tapınağa girdiklerini

Gelişigüzel yere serilip uyuduklarını görmüştüm.

Şimdi bile

Ki hep gençliklerini düşünen

Kule hâkimlerinin

Dinlediğim sözlerinden usanmışım.

Yârimin iç çekişlerinin tadını arıyorum boşuna,

Üzerinde uyuduğumuz karışık renklerin fısıltısını,

Doğru sözcükler, tuhaf sözcükler,

Bir derenin gümüş çağıltısını andıran.

Şimdi bile

Selvilerle güllerden bezgin,

Mavi dağlardan, esmer tepelerden,

Denizin şarkısından bezgin, sihirli gözlerin parıldadığı,

Kelebekler gibi ellerin üstüme konduğu, tarla kuşu öterken.

Çocukların gülüşerek derede çimdiği günleri düşünüyorum.

Şimdi bile

Bu hayatın doyulmaz tadına varmışım, biliyorum,

Büyük şölende yeşil kadehten içmişim,

Bir ömür boyu ancak,

Yârimi görmüşüm bir an, akmış gözlerime vücudunun açtığı

Ebedî ışık seli.

Eski bir Hint şiiri.